skarby w starych domach

Rodzaje, warstwy stropodachu. Stropodach, czyli płaski dach, który jest znakiem rozpoznawczym nowoczesnych minimalistycznych domów oraz tych budowanych w latach 70-tych ubiegłego stulecia. Sprawdź, jakie są rodzaje stropodachów oraz który rodzaj płaskiego dachu jest polecany na pokrycie garażu, a jaki warto wybrać do domu mieszkalnego. Szkło z PRL-u osiąga zawrotne ceny. W wielu domach są prawdziwe skarby. Talerze Asteroid Proj. Jan Sylwestr Drost Cena: 290 zł Link do oferty. Wróć do artykułu. 2.3K views, 25 likes, 10 loves, 1 comments, 159 shares, Facebook Watch Videos from Ze schroniska do kochającego domu - pomóżmy odnaleźć drogę: Mruczące skarby z kaliskiego schroniska marzą o Tym razem nie chodzi o roślinne skarby (czytaj: cenne okazy roślin doniczkowych warte tysiące złotych), ale o zapomniane, czy też przez przypadek schowane w doniczkach przedmioty. Na jednych ze stron dyskutanci przedstawiali swoje historie rodzinne z ukrytymi skarbami w podłożu w doniczkach. Banknoty z PRL warte fortunę. To skarby ukryte w naszych domach. Za jeden możesz otrzymać kilka tysięcy złotych! 10 000 złotych Ceny zaczynają się od ok. 10 zł. Za banknot w stanie Polnische Frauen Suchen Deutschen Mann Zum Heiraten. Please verify you are a human Access to this page has been denied because we believe you are using automation tools to browse the website. This may happen as a result of the following: Javascript is disabled or blocked by an extension (ad blockers for example) Your browser does not support cookies Please make sure that Javascript and cookies are enabled on your browser and that you are not blocking them from loading. Reference ID: #245d01dc-129f-11ed-9dfe-455147464663 Żyjemy na cmentarzach, na przedmiotach, które mówią o naszej przeszłości. O wartości skarbu świadczy powiązana z nim historia, tło i kontekst. A i tak w sytuacjach ekstremalnych najcenniejszym przedmiotem, obok jedzenia, okażą się zwykłe majtki - mówi Joanna Lamparska, autorka książki „Ostatni świadek. Historie strażników hitlerowskich skarbów”.Czym były skarby hitlerowców? W powszechnym mniemaniu przewija się złoto zrabowane więźniom obozów koncentracyjnych, dokumenty, dzieła tym wszystkim, co zostało zrabowane przed i w czasie II wojny światowej podbitym narodom, w tym ludności żydowskiej. Mówimy o prywatnych rzeczach, ale przede wszystkim o gigantycznych kolekcjach muzealnych, wyposażeniu kościołów, w tym dzwonach, które Niemcy na potęgę kradli. Ja lubię mówić, że skarby hitlerowskie to materialne ofiary wojny. Po prostu. Temat ten poruszał znany film z Mattem Damonem, George’em Clooneyem pod polskim tytułem „Obrońcy skarbów”. Angielski tytuł brzmiał „Monuments men” i nawiązywał do istniejącej alianckiej jednostki tropiącej zrabowane przez Niemców skarby. Swoją drogą szef „Monuments men” był w Polsce z tajną misją w sprawie pewnego skarbu. No, ale to zupełnie inna historia. W Polsce też mieliśmy podobne grupy. Zaraz po II wojnie światowej w teren ruszyli muzealnicy i historycy sztuki. Objeżdżali miejsca w Polsce, również tereny, które należały wcześniej do Niemiec, tak jak chociażby Dolny Śląsk, i tropili ukryte zabytki. Ich zadaniem było po prostu przywrócić je muzeom. Swoją drogą, kiedy dziś patrzę na to, jak muzealnicy np. we Lwowie, w Kijowie przenoszą dzieła sztuki do schronów, do podziemi, jak zabezpieczają posągi workami z piaskiem, mam poczucie potwornego deja vu. Warto zaznaczyć, że każdy kraj ma swoje procedury zabezpieczania zbiorów w czasie różnego rodzaju zagrożeń, w tym wojny. Mam wrażenie, że dla wielu osób określenie skarb oznacza coś, co jest „do wzięcia”, pomijając oczywiście ekonomiczną definicję. Taki tzw. garniec ze złotymi monetami, który po odnalezieniu będzie można spieniężyć i się wzbogacić. Słyszymy np. historie o poszukiwaniach zatopionych galeonów hiszpańskich przez zawodowe grupy poszukiwaczy. Natomiast mówimy o rzeczach, które są dobrem posiada swoją definicję archeologiczną. Ona jest bardzo konkretna. Natomiast ja w „Ostatnim świadku” chciałam tę definicję poniekąd rozszerzyć. Objąć nią nie tylko przedmioty materialne, złożone gdzieś w sekretnym miejscu. Skarb jest niemal zawsze związany z sytuacją zagrożenia, z wojną, ze strachem, z ucieczką. Bo wtedy chowamy rzeczy dla nas cenne, prawda? Zabezpieczamy tak, żeby nikt tego nie znalazł. Zatem skarby to wiedza o tym, gdzie coś zostało ukryte, ale także wiedza o ludziach, którzy cenne przedmioty ukrywali. Ale to również nasze marzenia o tym, że kiedyś cenny skarb odkryjemy, co pan słusznie zauważył. Mnóstwo ludzi żyje myślą, przeświadczeniem, że wiedzą, gdzie jest np. Bursztynowa Komnata. Mało tego, nadzieja na przeżycie wielkiej przygody ze skarbem jest o wiele lepsza niż samo rozpoczęcie poszukiwań. Ukułam wręcz teorię, że bardzo wielu poszukiwaczy byłoby nieszczęśliwych, gdyby te wielkie, mityczne skarby zostały odkryte. Natomiast same skarby drugiej wojny możemy podzielić na dwa rodzaje - najpierw to skarby grabione przez państwo w sposób instytucjonalny, czyli chociażby wywiezienie z Krakowa ołtarza Wita Stwosza lub wywiezienie z Sieniawy tzw. wielkiej trójki - „Portretu młodzieńca”, „Damy z łasiczką” i „Krajobrazu z miłosiernym Samarytaninem”. To oczywiście grabienie kolekcji muzealnych, ograbianie banków, przejmowanie ich aktywów. Kradzieżą instytucjonalną było również ograbianie ofiar obozów koncentracyjnych. W ramach takiego państwowego rabunku penalizowane było, jako niezgodne z prawem Hitlera, przywłaszczanie sobie nawet drobnego fragmentu rabowanych dóbr, np. przez strażników obozowych. A drugi rodzaj wojennych skarbów?Nazywam je rodzinnymi skarbczykami. Każdy człowiek na świecie takie ma. Np. polskie rodziny szlacheckie, wiedząc, że nadchodzą Niemcy czy Rosjanie, po prostu ukrywali swoje cenne, bliskie im przedmioty, najczęściej zakopując w parkach, piwnicach. Tak samo działo się np. na Dolnym Śląsku, kiedy niemieckie rodziny, gdy nadchodziła Armia Czerwona, zdały sobie sprawę, że wojna jest przegrana. Przedmioty zakopywano, zamurowywano - wspomina pani o tym w książce. Tak, ukrywano w ścianach, w podłodze, pod dachem. Raz w życiu widziałam pewną metodę ukrycia skarbu - mieszkańcy jednego z domów wynieśli wannę, wymościli ją futrem, włożyli tam rzeczy, które byłych dla nich najcenniejsze. Następnie zasłonili ją plandeką, zasmołowali i zakopali w ogrodzie, zapewne jesienią 1944 r., kiedy ziemia nie była jeszcze na tyle zmrożona, twarda i można było tak wielką dziurę wykopać. Dzisiaj, po tylu latach od wojny, znajduje się przede wszystkim takie właśnie domowe skarbczyki. Odkrywane są czasem przez przypadek, „wychodzą” przy badaniach archeologicznych, przy budowach autostrad itp. Żyjemy właściwie na cmentarzach, na przedmiotach, które mówią o naszej przeszłości. Pisze pani w książce, że powojenną Polskę ogarnęła gorączka poszukiwań skarbów. Polacy chcieli je wszystkie znaleźć, np. na Śląsku, na - jak to się wtedy mówiło - Ziemiach Odzyskanych. Poszukiwań na wielką skalę nie zorganizowały tylko placówki muzealne? Jeżeli pan spojrzy na notatki prasowe, to od pierwszych dni powojennych, w 1945 roku pojawiają się od razu te informacje o znaleziskach. I one zaczynają krążyć - ludzie chcą szukać, ktoś gdzieś słyszał o złocie... Część tych wieści się potwierdzała. A dlaczego? Dolny Śląsk jest wyjątkowy pod tym względem. Pod koniec wojny Guenter Grundmann, konserwator zabytków z tej części ówczesnej III Rzeszy, dostał zadanie zabezpieczenia kolekcji muzealnych. Lokalnych, ale też przyjeżdżały tu również eksponaty z Berlina. I on musiał te setki obrazów, mebli, organów, wyposażenie kościołów gdzieś rozlokować. Wysyłał je na prowincję, to do pałaców, do zamków, do prywatnych dworów, rezydencji, do szkół. Pałaców było na Dolnym Śląsku wówczas ponad 1500. I kiedy weszła tu Armia Czerwona, to te wspaniałe meble, obrazy itd. tutaj były. A za pierwszoliniowymi jednostkami szły tzw. brygady trofiejne, z historykami sztuki. I sowieci te skarby rabowali instytucjonalnie, np. na Dolnym Śląsku zagarnęli między innymi „Stańczyka” Matejki, którego nam oddali jako dar braterski Związku Radzieckiego dla Polski. To był pierwszy etap. Wkrótce nadciągnęli polscy osadnicy. Oni, robiąc remonty w poniemieckich domach, zaczynali się na skarby natykać. Potem szukali w lasach, ogrodach, np. nakłuwając ziemię szpikulcami. No i trafiali. Znajdowali bieliznę, sukienki w słoikach, banknoty. I Dolny Śląsk zaczął się ludziom ze skarbami kojarzyć. I wszystkie inne poniemieckie terytoria zresztą funkcjonują w świadomości jako eldorado. Mieliśmy sytuację bardzo podobną do tego, co teraz się dzieje. Proszę spojrzeć, ci biedni ludzie, którzy przyjeżdżają do nas z Ukrainy, uciekając przed wojną, czego potrzebują przede wszystkim? Bielizny, ubrań, podstawowych rzeczy. Dla osadników polskich na Ziemiach Odzyskanych majtki były bardzo cennym towarem. Notowano wówczas mnóstwo kradzieży bielizny, pościeli. Złotem tych pierwszych powojennych dni były też maszyny do pisania. Niemcy funkcjonowali w skomplikowanej strukturze biurokratycznej. Maszyn mieli mnóstwo, a polscy urzędnicy potrzebowali ich niezmiernie wówczas, żeby tworzyć nowe dokumenty. Papieru też nie było i dlatego polskie władze wykorzystywały niemieckie druki. Zgadza się. Ale jest jeszcze kolejna rzecz. Na terenie Polski zaczęła działać, właściwie ponad prawem, Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym. Ona miała takie same możliwości jak radzieckie CzeKa, z jednym wyjątkiem - nie mogła wykonywać wyroków śmierci na miejscu. Zdarzało się, że ktoś poszedł na rynek handlować spodniami znalezionymi w niemieckim domu. To jeśli go złapali, to groziła mu kara 6 lat obozu pracy. Działało również Przedsiębiorstwo Poszukiwań Terenowych, które miało zabezpieczać mienie przemysłowe, pofabryczne, ale śledziło też tych, którzy znajdowali prywatne skarby. Zatem z jednej strony odbywało się instytucjonalne odzyskiwanie skarbów, z drugiej były też odkrycia, nazwijmy je, prywatne. A wiemy, że odbywał się na Ziemiach Odzyskanych tzw. szaber, niekiedy bardzo zorganizowany. Ludzie są ludźmi. W tamtych czasach, w instytucjach nie służyły osoby o przeszłości kryształowej. Wielu dla siebie coś „przytulało”. Piszę o sprawie niemieckiej rodziny Baumgartenów, bogatych, niemieckich przemysłowców. Oni, uciekając, wszyli sobie do płaszczy kilkanaście tysięcy dolarów. I zostali aresztowani przez kogoś z miejscowych. Zawiezieni do sołtysa, który wezwał komendanta milicji. Po rodzinie Baumgartenów nie ma śladu, do dzisiaj. To są straszne, bardzo skomplikowane historie. Ten sam sołtys jest zamieszany w jeszcze inną sprawę. Niemcy wskazali mu grobowiec, wielkie mauzoleum, do którego Niemcy pod koniec wojny znosili swoje najcenniejsze przedmioty. I znów to nie były sztaby ze złotem, a raczej futra, bielizna, zastawa kuchenna. Skarb z mauzoleum się dzisiaj szuka skarbów? Trzeba być pewnie trochę detektywem, ale też i mieć dobrą kondycję, by wytrzymać pracę w terenie. Archiwa są w tym kontekście najważniejsze. To właśnie w nich można znaleźć najwięcej tego, co można nazwać skarbem. Mamy dziś bardzo dużo nowych dokumentów, nowych opracowań, zahaczających coraz bardziej o wczesne lata PRL. Są zeznania, relacje ludzi, wspomnienia, pamiętniki. Dopiero po takiej lekturze można iść w teren. Oczywiście, wskazówek są w stanie dostarczyć świadkowie, ci, którzy jeszcze żyją. Tyle że to ryzykowne. Zamiast skarbu wpadka?Tak. Moi koledzy eksploratorzy rozmawiali kilka lat z mieszkańcami jednej z wsi. Chodziło o zatopiony czołg. On miał znajdować się w bagnie niedaleko miejscowości i wielu jej mieszkańców przysięgało, że oni jeszcze ten czołg widzieli, nawet chodzili po nim, każdy opisywał jego wygląd. To jak zbiorowa pamięć. Mityczny czołg w bagnie…Ci moi koledzy zgromadzili fundusze, wydzierżawili działkę, gdzie ów pojazd miał się znajdować, i rozpoczęli ciężką pracę. Oczywiście żadnego czołgu tam nie było. Trafili na złomowisko - jakieś druty, kawałki starych maszyn. W Konopielce jest fragment opowiadający o zakopanym złotym koniu. Wszyscy w tego konia wierzą, no ale nikt go nie będzie kopał, żeby broń Boże się nie rozczarować. Badacze często stawiają czoła takiemu rozczarowaniu, ale trzeba podkreślić, że w badaniu historii nie chodzi o wyszarpanie czegoś ziemi, tylko pokazanie pewnego kontekstu - archeologicznego, historycznego. Podam przykład, pracownicy Parku Narodowego Gór Stołowych odnaleźli związaną z Górami Stołowymi historię o samolocie, który rozbił się na terenie dzisiejszego parku. Po nitce do kłębka dotarli do informacji o pilocie tej maszyny, do zdjęć z jego pogrzebu. Ustalili jego trasę i to, kto szczątki tego samolotu po prostu wywiózł. Na tym polega się tło, opowieści powiązane z przedmiotem? To jest właśnie najciekawsze! Podam przykład - miałam w rękach orła ze skarbu średzkiego. Skarb tysiąclecia, największy, jaki mamy w Polsce. No i co? Obraca pan w rękach ten kawałek złota z kamieniem, bardzo piękny zresztą… Ale jaka historia za nim jest związana! A bez kontekstów byłby to tylko przedmiot, który ktoś mniej obeznany, może z innego kraju, po prostu by przetopił i sprzedał. Skarbom poświęciła pani większość swoich książek. Skąd to zainteresowanie tajemnicami przeszłości? Może fascynacja z dzieciństwa? Każdy czuł dreszczyk emocji, próbując odgadnąć, co się kryje gdzieś w ciemnym pomieszczeniu, w starej szafie, na strychu…Właśnie tak. Będąc dzieckiem, zdarzało mi się specjalnie udawać chorą. Mama miała miękkie serce i pozwalała mi zostawać w domu, nie iść do szkoły. Rodzice szli do pracy, babcia, która także u nas mieszkała, szła na zakupy i wtedy hulaj dusza! Po szafach można było szukać do woli. Odkrywałam, proszę pana, dokumenty, np. po moim dziadku, który był ze Lwowa; znalazłam niesamowite listy mojego wujka, brata mojej babci, który był w Armii Krajowej, a po wojnie uciekł do Buenos Aires. I on w jednym z tych listów ostrzegł babcię, żeby nie pisała do niego, bo to grozi śmiercią. To wszystko było bardzo tajemnicze, w domu nie mówiło się o takich rzeczach. Swoje zrobił sam Dolny Śląsk, stare, poniemieckie domy, w których było mnóstwo przedmiotów, o których jako nowi mieszkańcy nie mieliśmy pojęcia, nikt nie wiedział, do czego one są. To wszystko bardzo pobudzało moją wyobraźnię. Wsiąkłam po prostu w historię i skarby. Skoro wspomniała pani o Bursztynowej Komnacie, jednym z największych, nieuchwytnych skarbów, to ja zapytam, gdzie ona jest? Dwa lata temu Tomasz Stachura, trójmiejski nurek, poszukiwacz wraków, wraz z ekipą Baltictechu odnalazł wrak statku Karlsruhe. Były przypuszczenia, może nieco żartobliwe, że to miejsce jej spoczynku. Tomasz Stachura to jest absolutny fenomen. Jest fachowcem, świetnie opowiada - ma wszelkie cechy Indiany Jonesa. Wraz z nurkami Baltictechu dokonali megaodkrycia. W polskiej skali takiego nie było od kilkudziesięciu lat. Swoją drogą wbrew pozorom to osiągnięcie przechodzi bez echa. To jest to, o czym mówiłam wcześniej - jest jakaś idea skarbu, czegoś, czego nie możemy dotknąć, zobaczyć, za czym wszyscy gonią, ta dziwna zależność dotycząca marzeń o skarbach. A tu jest konkret archeologiczny - wrak, cała powiązana z nim opowieść. Ludzie nie chcą się tym fascynować, oprócz oczywiście tych prawdziwych entuzjastów. Natomiast myślę, że Bursztynowej Komnaty we wraku nie ma. Spłonęła w Królewcu w 1945 r.?Tak, została zniszczona w trakcie bombardowania. Co ciekawe, w książce poruszam wątek filmu pt. „Ostatni świadek”, który został nakręcony w 1969 roku. Ma dokładnie taki sam tytuł jak moja książka. Główną rolę gra Stanisław Mikulski. Film opowiada historię ukrycia przez SS skarbów w kamieniołomie na terenie Polski. Esesmani wracają po latach, żeby ten skarb odzyskać. Proszę sobie wyobrazić, że scenariusz do tego filmu napisał pewien komunistyczny pisarz do spółki z żołnierzem podziemia niepodległościowego. Ten ostatni siedział w więzieniu, tym samym, w którymi osadzony był Erich Koch [ostatni nazistowski nadzorca Prus Wschodnich, niemiecki zbrodniarz wojenny - red.], który miał mieć informacje o losie Bursztynowej Komnaty. Jakim cudem władze komunistyczne pozwoliły na współautorstwo scenariusza komuś, kto z miejsca był dla nich podejrzany? Pytanie teraz, czy historia Kocha, Bursztynowej Komnaty jednego ze scenarzystów w jakiś sposób nie zafascynowała? Albo czy film nie był po prostu rodzajem prowokacji służb? Żeby ludzie o skarbach wciąż opowiadali albo żeby wskazywali jeszcze Niemców, którzy w Polsce zostali i mogli jakąś pracę dywersyjną prowadzić... Ciekawy jest wątek gdańskich obrazów...Od dłuższego czasu jestem w kontakcie z człowiekiem, który w latach 80. XX wieku kupował obrazy od pewnego handlarza sztuką z Górnego Śląska. Te obrazy były sprzedawane z garażu. Ich nowy właściciel zauważył, że miały z tyłu pieczątkę gdańskiego gestapo. Ponieważ były to obrazy modernistów i ekspresjonistów, usiłował zainteresować tym kilku muzealników. Bez skutku. Oczywiście biorę pod uwagę, że te obrazy wymagają dokładnej ekspertyzy, mogą być znakomitymi kopiami, podróbkami, ale warto się nimi zająć. Robią ogromne wrażenie. Chcę prześledzić ich losy i być może ktoś z Czytelników mógłby cokolwiek w tym temacie podpowiedzieć... Joanna Lamparska - z wykształcenia jest filologiem klasycznym i archeologiem sądowym, bierze udział w akcjach eksploracyjnych. Szuka ukrytych skarbów, pisze o nich książki, podróżuje daleko i blisko. Śledzi tajemnice Dolnego Śląska, zbiera informacje o zaginionych w czasie II wojny światowej zabytkach i dokumentach. Napisała kilkanaście książek, w tym wiele „przewodników innych niż wszystkie”, w których w pełen fantazji sposób prowadzi Czytelników przez niezwykłe historie zamków, pałaców i podziemi. Od 2012 roku jest dyrektorem Dolnośląskiego Festiwalu Tajemnic w zamku Książ, który również ofertyMateriały promocyjne partnera Parkiet PLUS Order dziadka, stary półmisek, przedwojenny album ze zdjęciami. Wszystko to ma wartość nie tylko sentymentalną, ale też rynkową. I to dużą Aktualizacja: 15:26 Publikacja: 10:54 Foto: Archiwum Artykuł dostępny tylko dla e-prenumeratorów "Parkiet" Oferta promocyjna: dostęp do treści już od 9,90 zł za pierwszy miesiąc! Uzyskaj pełen dostęp do ekskluzywnych materiałów publikowanych wyłącznie na opinii, komentarzy i analiz. Dostęp do treści nie zawiera wydania elektronicznego „Parkietu”, archiwum tekstów, aplikacji mobilnej, dodatków dla prenumeratorów. Analizy rynkowe Trzynaście wykresów na sierpień Przedstawiamy zestawienie danych, zjawisk i tendencji, które mają obecnie kluczowe znaczenie dla rynków finansowych i gospodarek. Wszystko to zawarte w 13 wykresach, które dla „Parkietu” przygotowali ekonomiści, analitycy i zarządzający aktywami. Finanse Jak wygląda nadzór nad rynkiem od kuchni Decyzje i komunikaty trafiające do publicznej wiadomości to wierzchołek góry lodowej. W samym tylko pionie nadzoru nad rynkiem kapitałowym w tym roku przeprowadzono już ponad 30 tys. czynności nadzorczych – informuje KNF. Ile razy mówimy tak do naszych rodziców, brata, siostry, współsiostry? A przecież oni także są naszymi „skarbami”… Piąta rano, budzi się kolejny dzień w naszym klasztorze. Trudno powiedzieć, czy ja się budzę – raczej wstaję zaspana, słysząc głos mojej starszej współsiostry: „siostrzyczko, ja muszę z moczem…” W przeciwieństwie do mnie, jest bardzo przytomna, tryska humorem od samego rana. Ma prawie 94 lata, jest najstarsza w naszym domu. Kilka miesięcy temu upadła i złamała nogę, więc od tego czasu któraś z nas śpi z nią w pokoju, żeby pomóc w razie konieczności. Bardzo cierpi, bolą ją nogi, plecy, ale jak sama powtarza z uśmiechem: „każdego coś boli”. Pomagam jej wstać, umyć się. Mruczy pod nosem, że „tyle roboty z tą starą babką”. Żartuję z niej, żeby uważała, co mówi, bo jedyne, co trzeba zrobić ze „starą babką”, to po prostu ją zjeść zanim całkiem się zeschnie. Śmiejemy się. Pomagam założyć świeżą koszulkę – z komentarzem: „tylko nie urwij mi głowy, nie mam zapasowej”. Już nie śpię, muszę przecież pomyśleć, jakim żartem jej odpowiedzieć. Poranne czynności przed wyjściem na Mszę św. kończy podziękowanie: „co ja bym tu sama zrobiła”. Niezmiennie jej odpowiadam, że dałaby sobie świetnie radę, tylko pewnie wstać musiałaby trochę wcześniej… Ale w sercu myślę: „a co ja bym bez Ciebie zrobiła?” Z pewnością, byłabym bardziej wyspana, nie musząc kilka razy wstawać w nocy; mogłabym dłużej wieczorem posiedzieć, nie martwiąc się, że nocna lampka czy szum komputera przeszkadza komuś w śnie; mogłabym pospać 15 minut dłużej, gdybym nie musiała pomagać w porannej toalecie i ubieraniu… Ale wiem też, że moje życie byłoby dużo smutniejsze, bo nie śmiałabym się tak często, i to od samego rana; nie musiałabym gimnastykować umysłu, by odpowiedzieć na żart; nie miałabym okazji, by uczyć się cierpliwości i bezinteresownej miłości. Zdarza mi się, że mówię do mojej współsiostry „Skarbie”. Chcę, żeby wiedziała, że jest dla mnie Skarbem, kimś bardzo ważnym, kto ubogaca moje życie. Nie tylko swoim cierpieniem, ofiarowywanym Panu Jezusowi, chociaż to też jest szalenie ważne. Ale przede wszystkim swoim uśmiechem, pogodą ducha, poczuciem humoru, cierpliwością. Kiedy przychodzą trudne dni, kiedy w swoim cierpieniu staje się nieznośna, trudna dla otoczenia, to wtedy przypominam sobie, że chociaż tym razem ból wygrał z jej uśmiechem, to jednak jej obecny stan nie pokazuje całej prawdy o niej. Żal mi tych sióstr, które nie odwiedzają mojego „Skarbu”. Nie wiedzą, ile tracą. Rozumiem je, sama kiedyś nie wiedziałam, o czym z taką staruszką rozmawiać, bałam się, że nie będę umiała się zachować. Jednak tym, co pomogło mi znaleźć z nią wspólny język, jest po prostu miłość… Pomyślałam sobie kiedyś, że mojej babci się nie bałam, że w relacjach z nią, nawet wtedy, gdy już była zniedołężniała i mnie nie poznawała, zawsze kierowałam się miłością: bo to przecież moja babcia, której wiele zawdzięczam. Ta sama miłość przerzuciła most między mną a moją starszą współsiostrą i pozwoliła mi dostrzec w niej prawdziwy Skarb. Autorzy tekstów, S. Aleksandra, Polecane, Teksty polecane Zygmunt I Zapyziały- Panie Damianie, znalazłem trochę monet w kartonie na strychu, niektóre to od razu do śmieci, ale parę nawet ładnie się błyszczy… - ekspert regularnie słyszy tę melodię w słuchawce, żeby za każdym razem odpowiadać: brzydkie kaczątko bywa niekiedy warte tyle, co nowe auto. Dowodem może być niepozorna moneta Zygmunta I, na której trudno rozpoznać w ogóle królewskie rysy twarzy, dlatego pytamy: dlaczego będzie licytowana od progu 3 tys. zł?- Patrzymy na pierwszego polskiego szóstaka, który w nieco lepszym stanie osiągnął na poprzedniej aukcji stawkę 40 tys. zł. To najwyższy nominał wybijany w srebrze w czasach Zygmunta Starego, który dzięki tej emisji ratował skarb państwa przed fałszerzami, podrabiającymi polskie grosze w słabszym stopie polecenie władcy wychwytywano je z obiegu i przetapiano na szóstaki - a więc sześciogroszówki - ale mennice działały wówczas jeszcze jak w średniowieczu, a nieszlachetne domieszki utleniły się do naszych czasów zupełnie - komentuje Damian Marciniak, wskazując, że zabytkowy numizmat nie musi być ani ładny, ani tym bardziej kaczątko? Niepozorny szóstak z 1528 r. to prawdziwa rzadkość, dlatego nawet tak słabo czytelna moneta licytowana może być od 3000 wyrzucaj papierków- Naczelna zasada jest taka: żeby stary banknot miał jakąś wartość, musi być pięknie zachowany. Ale i od tej reguły są wyjątki, dlatego, znajdując przy porządkach naderwane pięć złotych, upewnijmy się u fachowca, czy nie mamy do czynienia z prawdziwą rzadkością - zaznacza ekspert, wskazując na banknoty z 1824 r., które licytowane będą kolejno od 12 tys., 15 tys. i 40 tys. zł, mimo że te przystępniejsze są wyraźnie są tyle warte? Dlatego, że niewiele je spotkało - chociaż w XIX wieku kraj był pod zaborami, emitent był stały i nawet powstanie nie zachwiało rynkiem monetarnym. Pięciozłotowy banknot odszedł wobec tego "śmiercią naturalną" - kiedy postanowiono wycofać go z obiegu, na wymianę było nawet kilka lat, co poskutkowało tym, że dla dzisiejszych kolekcjonerów zostało takich okazów bardzo mało, dlatego egzemplarz nieposzarpany może kosztować tyle co nowy rynku papierowych pieniędzy o wartości decyduje nie tylko stan zachowania - rzadki bilet kasowy z XIX wieku będzie licytowany od 12 000 zł, mimo że jego brzegi są wyraźnie ze świńskim ryjem?Co pożółkły papierek z szyldem mięsnego sklepu może robić na aukcji numizmatów, w dodatku z ceną wywoławczą 1 500 zł?- Nie zawsze pamiętamy, że pieniądz to nie tylko starannie zadrukowany papier z banku, bo w czasach prawdziwej gospodarczej zawieruchy, nawet takie instytucje zamykano, a życie przecież toczyło się dalej. 30 kopiejek z napisem "Handel mięsem" to nic innego, jak pamiątka po I wojnie światowej, która zrzucała rolę emitenta niekiedy na lokalnych piekarze czy handlarze przygotowywali takie zastępcze pieniądze, zobowiązując się do ich wymiany na oficjalne środki w czasach pokoju - komentuje Damian Marciniak, wskazując, że rzeźniczy topór z kawałkiem szynki służył prawdopodobnie za symbol dla niepiśmiennych. Łatwo wyrzucić taki skrawek w morzu starych kartek? mniej efektowne zastępcze pieniądze, tym większe kolekcjonerskie rzadkości - 30 kopiejek wystawione przez lokalny sklep mięsny to zdecydowanie większa ciekawostka niż chociażby staranniej wydrukowane i liczniejsze bony pocztówka z GdańskaBłąd, który można popełnić bardzo łatwo, pokazują przewidziane na aukcję szelągi pruskie - teoretycznie pospolite, jeden z 1535 r., drugi z 1530 r., według internetowych notowań warte po kilkadziesiąt złotych. Tajemnicą ich rzeczywistej ceny są dobite wtórnie znaki - specyficzne herby, widoczne tylko po jednej stronie monet, które przenoszą nas do roku 1578, w którym Gdańsk oblężony był przez wojska króla Żeby płacić żołdakom za bronienie miasta, przetapiano nawet skarby i srebra kościelne, ale kiedy pieniędzy rzeczywiście zaczęło dotkliwie brakować, sięgnięto po rozwiązanie w polskich warunkach bardzo rzadkie: monetę kontrasygnowaną. Na części obiegowych szelągów wybito znak, dzięki któremu rozpoznawane były jako kilkakrotnie bardziej wartościowe, natomiast kiedy oblężenie ustało, każdą taką monetę skrzętnie wymieniano, bo przysługiwał za nią nie jeden, tylko więcej szelągów - wyjaśnia Damian Marciniak, dodając, że w polskim powojennym handlu te łatwe do przeoczenia pozycje nie pojawiły się dotychczas ani na brzuchu? Pomiędzy skrzydłami orła na pruskim szelągu wybito dodatkowy znak - dzięki niemu oblężony Gdańsk reperował budżet, bo tzw. kontrasygnata oznaczała, że moneta miała umowną, znacznie wyższą zmiękłaby królowa……w rozgrzanym piecu i towarzystwie łańcuszków i osamotnionych obrączek bez pary, które jubiler przetapia, żeby ponownie wykorzystać szlachetne Ubiegłego grudnia otworzyłem maila ze zdjęciem złotego medalu i pytaniem, ile może być warty. Nadawcą był jubiler z południowo-wschodniej Polski, u którego sprzedano go w oprawie z łańcuszkiem do noszenia jako wisiorek - dodatki zdążył już przetopić, krążek czekał… żeby okazać się 15-dukatowym medalem koronacyjnym Elżbiety Bawarskiej, a więc Sissi, który na aukcji w lutym licytowany będzie od 30 tys. zł - podaje ekspert, nadmieniając, że medale tego typu miewają w zagranicznych antykwariatach notowania na poziomie kilkudziesięciu tysięcy razem przykład jest jednak wyjątkowo efektowny, ale w tym samym katalogu połyskuje też 6 dukatów Jana Kazimierza z najróżniejszymi śladami sprawdzania złota. Na dawnych bazarach monetę zaginano, a może i sprawdzano zębami, a dzięki surowcowi przekazywano z pokolenia na pokolenie, aż do naszych czasów - jako kruszec przyniesie jednak około 3 tys. zł, a jako 6 dukatów licytowana będzie od 80 tys. zachowany wizerunek cesarzowej Sissi zostałby przetopiony dla samego kruszcu, podczas gdy na aukcji numizmatów jego cena wywoławcza wyniesie 30 tys. Druga pensjaW przeciwieństwie do odznaczeń przyznawanych za zasługi, odznaki pułkowe były wyróżnikiem przynależności do jednostki, dlatego szeregowi żołnierze zamawiali je często w tombaku, natomiast na srebro pozwalali sobie oficerowie. Jest na nie popyt?- Przykładowa srebrna odznaka 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty wystawiona jest na aukcję z progiem 1 500 zł, przy czym zainteresowanie militariami jest obecnie tak wysokie, że dla większości pozycji cena na poziomie kilku tysięcy złotych jest normą, a czasem nie zaskakuje również próg kilkunastu tysięcy złotych. Jeśli miałbym coś doradzić komuś, kto znalazł takie pamiątki w szufladzie, to żeby nie pozbywać się opakowań i dokumentacji, bo one zachowały się znacznie rzadziej niż same odznaki, dlatego potrafią nawet podwoić ich wartość - przestrzega Damian legitymacji i wysłużonych pudełek nie należy więc wyrzucać ze śmieciami, podobnie jak nie wolno samych pamiątek nadgorliwie polerować - jeśli odznaka ma być świadkiem swojej epoki, nie może wyglądać jak stary obraz odświeżony z fantazją oszukujmy wieku - na rynku militariów widać obecnie spore ożywienie, ale kolekcjonerzy płacą przede wszystkim za autentyczność i rzadkość. Odznaki, z których starą patynę zdjęto szmatką, są zdecydowanie mniej warte od zachowanych w oryginalnym je o wiek……monety doby PRL to jedne z częstszych znalezisk w dawno nie odkurzanych zakamarkach, dlatego dobrze poznać sposób, żeby nie przeoczyć Przeglądając takie domowe zbiory warto w tym przypadku patrzeć na daty, bo to w nich nierzadko ukryta jest wartość. Spektakularnym przykładem jest chociażby pospolite 10 zł z wizerunkiem Kościuszki, które przypadkiem trafiło do obiegu z próbnej emisji - z datą 1958 r., kiedy dopiero przymierzano się do masowej emisji. Obiegowy egzemplarz z 1959 r. ma już tylko wartość - łagodnie mówiąc - sentymentalną, podczas gdy o ten z ósemką na końcu daty będzie można rywalizować od 2 tys. zł - wyjaśnia Damian Marciniak, wskazując, że nawet najpospolitsze 5 złotych z rybakiem może być warte kilka tysięcy złotych, jeśli rocznik będzie wczesny, a stan zachowania bez śladów noszenia w damskiej mylmy się w rachunkach: przykładowa 10-złotówka z minionego ustroju będzie licytowana od 2000 zł, bo jej datę kończy nie dziewiątka, tylko cyfra nie trzeba?Bywa, że wartość monety podnosi jej uroda i lustrzana świeżość stempla - dzięki której zwykła pięciozłotówka z lat 30. ma próg 8000 zł - ale zdarza się, że jest odwrotnie i o wysokiej cenie decydują… głupie błędy. Taki źle wybity albo zadrukowany pieniądz nazywa się fachowo destruktem, a w tej groteskowej kategorii nawet całkowicie współczesne drobne mogą osiągać kwoty Dobrym przykładem jest grosz z 2000 r., bo jego krążek nie ustawił się dobrze pod stemplem i w efekcie część kompozycji została wybita, a pozostały kawałek monety lekko się odgiął. Przemknąwszy przez kontrolę w mennicy, wadliwy grosz przedostał się do obiegu, a z niego wyłowiło go już oko kolekcjonera. Krzywo wybity egzemplarz startuje na licytacji z progiem 400 zł, ale nie sądzę, żeby 1000 zł wystarczyło, żeby kupić go do zbiorów - komentuje Damian Marciniak, zasiewając nadzieję, że cenne brzydkie kaczątko czeka gdzieś w kasie, aż kupimy gazetę czy baton i - dla odmiany - nie zapłacimy z kiosku? Krzywo wybity grosz z 2000 r. funkcjonuje na rynku numizmatów jako tzw. destrukt - może być warty ponad 1 000 zł, bo błąd mennicy ustanawia go niewątpliwą jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze moja zona coraz starsza tylko traci na wartosciale bajki polacy majo ale smieci w domach stare monety zbierajo dziadki po 70 ce a wnuczki jak to osiagno to nikt tego nie bedzie chciał bo minie moda ze zbieraniem to jest tylko jedno utopienie kapitału a potem nikt tego nie chce dzisiejsi zbieracze niech tylko dla proby wezmo swe monety i przejdo po sklepach numizmatycznych to dostano szoku ile im dadzoJest takie miejsce w mojej okolicy, gdzie wystarczy dłużej nogą poszurać i wychodzą monety z XVII i XVIII wieku, a przechodzi tam obok tysiące ludzi. mam mojej babci bilet miesięczny na tramwaje z 1915 r,.Moja najstarsza moneta to grosz z 1788 znalazlem ja na podwórku pod to pisz...4 lata temu"Dlaczego są tyle warte? Dlatego, że niewiele je spotkało..." chyba powinno być że niewiele ich zostało.....ciekawe jak w dawnych czasach radzili sobie miejscowi cwaniacy z walutą lub kartkami mięsnymi.. STARSZY SZPER...4 lata temuA STARA KASZANA I WEŁNA , ZA ILE SIĘ SPRZEDA ? AKTUALNIE RZADKOŚCIĄ JEST POZYSKAĆ COŚ RZADKIEGO I CENNEGO W POLSKICH LAMUSACH / STRYCH , PIWNICA /. O RARYTASY KOLEKCJONERSKIE POLONICA / MILITARIA TO TYLKO POZA GRANICE RP NA WSZELKIEJ MAŚCI GIEŁDY STAROCI polsce na strychu chyba w anglii polske to tak złupili ze każdy ma plastikowe krzesło na strychu a nie wartosciowe przedmioty z minionych epokkolekcjoner p...4 lata temuZastanawiam się, czy remontować drugiego poloneza, bo na razie jest zachowany we w miarę oryginalnym stanie rdza na nim może być warta stary papier do na privie.

skarby w starych domach